Həyatımdan illər çox sürətlə keçdi, hiss etmədim. Güzgü də əks etdirmirdi ötən illərimi. Yalnız keçmiş günlərdən qalan rəsmlərə baxdığımda anlayırdım geridə böyük bir zamanın olduğunu. Hər ötən il bir iz qoyub getdi məndə. Ağarmış saçlarım, qırışmış dərim, titrəyən əllərim, taqətsiz dizlərim, dişsiz qalan boş ağzım, bükülmüş qamətim, zəif görən gözlərim… Zaman məndən gör nələri oğurlayıb apardı. Bəlkə də mən pay verdim zamana, qarşılığında nələrisə almaq üçün. Xatırlaya bilmirəm, ahh, yaddaşım da zəifləyib, amma, bildiyim bir şey var ki, bu qədər vaxt ərzində nələr etmişsə insan hər zaman bir şeylər istəmiş qarşılığında, məqsəd güdmüş hər zaman. Böynuma alıram ki, elə mən də. Yemək yedik, yaşamaqçün, işlədik, çalışdıq rahat həyatçün, geyindik soyuqdan qorunmaq, gözəl görünməkçün, gözəl görsəndik bəyənilməkçün, qarşımızdakılara xoş təsurat bağışlamaqçün, xoş təsurat bağışladıq birilərini qazanmaqçün, qazandıq birgə yaşamaqçün, yaşadıq xoşbəxt olmaqçün və beləcə baxdıq ki, ömür sona çatdı. Bəlkə də deyəcəksiniz ki, mənfəət güdmədən də çox şeylər etmisiniz. Ac insanlara doyurmuşam, kasıblara əl tutmuşam, çox insana yaxşılıqlar etmişəm. Amma niyə? Nəyə görə? Allah sizdən razı olsun deyə! Cənnətə düşəsiniz deyə! Bəli! İnsan belə varlıqdır. Allah insanlara cənnəti vəd etdi deyə insanlar həyatları boyu ona ibadət edər. Ax keçən illərim…
Mən insan həyatını bir sözlə ifadə edə bilərəm: “Mənfəət”.