Biz sevgiyə həsrət qalmış bir cəmiyyətdə böyümüşük. Və hələdə həsrətində olduğumuz o sevgini, qayğını, nəvazişi gözləyirik. Uşaq vaxtı danlanmaq, valideynlərdən çəkinmək tərbiyəmizin əsasını təşkil edib. Doqquz ay bəsləndiyimiz ana bətnindən ayrılıb dünyaya gəlişimizdə ağlamağımız, ətraf mühitdən qorxmağımız təbiidir. O anlar bizim sevgiyə, anamızın bizə sarılmağına ən çox ehtiyac duyduğumuz anlar olsa da, “qucağına alma, sonra vərdiş edəcək” kimi tərbiyə metodu ilə biz sevgiyə, qayğıya həsrət qaldıq. Əslində biz qorxurduq, öz ürəyimizlə eyni ritmlə döyünən bir ürəyin səsini eşidə bilmirdik deyə ağlayırdıq. Necə içdən ağlayırdıq, ürəyimiz necə həyacanlanırdı, ah bir bilsəydilər… Zaman-zaman bu sevgisizliyə alışaraq böyüdük, yenə soyuqqanlılıq, “ayıbdır” milli yanaşması ilə bizi əzizləyib, başımıza sığal çəkmədilər. Hətta başqaları ilə bizdən danışarkən “siz də məni bağışlayın” girişilə sözə başladılar. Özümüzü ayıb bir məxluq kimi hiss edə-edə biraz da böyüdük. Valideynlərimizdən o sevgini, qayğını qazanmaq üçün çalışdıq, vuruşduq, dərslərimizi yaxşı çalışdıq, amma, yenə də qazana bilmədik ki, bilmədik, Başqaları bizi tərif etdi, gözlərimizi valideynlərimizə dikdik ki onlar da söyləsin…….
Gözlədik, gözlədik, sonunda biz sevgi göstərməyə başladıq, amma bunu necə edəcəyimizi bilmirdik, boynunamı sarılaq, yanağındanmı öpək?! Biz sarıldıq, biz öpdük, amma, soyuqqanlı bir valideyn sevgisini aldıq. Sən demə bütün bunlar bizim tərbiyəmiz üçünmüş… İndi bu cəmiyyətdən başqa nə gözləyək ki, hər kəs bir-birinə acıqlı, hər kəs qaşqabaqlı. Mənsə bu mentalitetdən ayrılmaq istəyirəm, sizə də məsləhət görürəm.
Qucaqla! Sev! Oxşa! Öp! Dost ol! Dinlə! İnan!